Luchtballon

Omdat beelden meer zeggen dan woorden, deze keer niet teveel tekst. Maar het was fantastisch!!!

Ochtendritueel

's Ochtends worden wij gewekt met luid gehuil. Of eigenlijk: Erik wordt gewekt, waarna hij mij wakker maakt. Ik slaap namelijk steevast met oordopjes onder het mom van: 'ik ben een lichte slaper'. Eerlijk gezegd ben ik eerder een nogal egoïstische slaper en laat ik manlief opdraaien voor de onmogelijke herrie die meestal al voor zessen begint.

Als onze kinderen wakker worden, zoals genoemd véél te vroeg, zijn er twee dingen die wij kunnen doen: 1. niets, en 2. iets. Meestal kiezen we voor optie 2, aangezien we van optie 1 de hele dag de gevolgen ondervinden. Vijf minuten onverstandige maar o zo begrijpelijke nalatigheid op de te vroege morgen staat garant voor een dag van onwaarschijnlijke chaos, gejammer en gezeur. Voorkomen is daarom beter dan genezen.

Serieus vraag ik mij weleens af hoe andere ouders omgaan met het hele ochtendgebeuren. Echt vredig gaat het er bij ons namelijk niet aan toe. Natuurlijk ontbijten wij zeer gezond en verantwoord met z'n allen aan tafel, maar om nou te zeggen dat het samen ontbijten aan tafel leidt tot een 'verbonden samenzijn en gezelligheid binnen het gezin' (las ik ooit in een tijdschrift)?!?!
In mijn geval leidt het tot nog toe alleen maar tot haarverlies, aangezien het proces van wakker worden tot aan het ontbijt mij de haren uit mijn hoofd doet trekken van frustratie. Want waar mijn jongste telg zichzelf aan het begin van de dag tot belangrijkste doel stelt om alles vast te grijpen en overal op te klimmen waar het verboden is, begint mijn oudste met het stellen van allerlei diepzinnige levensvragen waarop ze al stampvoetend direct antwoord eist. En dus sta ik sjorrend en trekkend aan mijn krijsende peuter, zo kort en bondig mogelijk antwoord te geven op vragen als waar baby's vandaan komen en waar de Here God woont. Vragen die ik als goede moeder natuurlijk wel moet beantwoorden.

Als we na tien hectische minuten saampjes in pyjama's aan de rommelig gedekte ontbijttafel zitten (we hebben de spullen er vanaf een afstandje opgegooid) en de eerste beker melk is omgegooid, doen manlief en ik nog wel eens een poging om een goed gesprek te voeren over school, werk of meer van dat soort zaken. En anders buigen we ons berustend over onze kop extra sterke ochtendkoffie. Koffie maakt veel goed.

Ruben en Julian

Fietsend naar Mac Donald's, met mijn twee blozende meisjes dichtbij en mijn man voorop, denk ik aan Ruben en Julian.

Ruben en Julian, twee vrolijke mannetjes in groene shirtjes met een heel leven voor zich om nog te leven. Via de Googlewereld zie ik fragmenten uit het leven van de jongens: Ruben en Julian in de sneeuw, klimmend in een boom, op het voetbalveld, in Oranjetenue, lachend naast hun moeder. En tussen al die foto's het vriendelijke gezicht van een man die hun vader moet zijn. Geweest. Voordat hij veranderde in iemand die zijn eigen kinderen vermoordde.

Hoe heeft dat toch kunnen gebeuren? 

6 jaar!

Vandaag zes jaar geleden reden wij vanuit het hoge noorden all the way naar Meteren. Een rit van ruim twee en een half uur; iets wat volgens onze fotografe een 'bijzondere actie' was op onze trouwdag. Wij hielden voet bij stuk. Oké, met name mijn vastberaden ik dan. Ik wilde foto's maken in en rond mijn geboortedorp en een soort van 'uit huis trouwen'.

Het werd sowieso een bijzondere dag. Zo kwam de dominee niet opdagen en stonden we bijna een uur in de file op weg naar de feestlocatie. Maar ondanks die dingen genoten we, o.a. van het prachtige weer en de vele vrienden, familieleden en kennissen. Met volle teugen, zoals dat hoort op een trouwdag.

Ik zou het zo over doen. Opnieuw 'ja' zeggen tegen de man van wie ik zo ontzettend veel hou. En daarbij alle momenten waarop je elkaar direct richting maan of iedere andere onbewoonde planeet (of is de maan een ster?!) in het sterrenstelsel wilt wensen voor lief nemen. Want die zijn er ook. Ik kan wel verrukt door liefde en zoetsappig liefdesliedjeszingend achter dit beeldscherm gaan zitten kwijlen vanwege mijn volmaakte sprookjeshuwelijk, maar dat zou dan niet echt realistisch zijn. 

De mooie, leuke en vooral ook grappige momenten van het getrouwd zijn wegen gelukkig helemaal op tegen de mindere. Ik besluit dit blog met huwelijksraad, afkomstig van een zeer wijze clown die ooit zei: 'Altijd blijven lachen'. Echt waar, dat moet wel het beste huwelijksadvies ooit zijn! 

Vrolijk

Vrolijk. Zo ziet de wereld eruit na 1 dag volle zon en een graad of twintig.
Zelfs de norse overbuurvrouw gunt me een glimlach en de kat is helemaal 'niet meer te houwen' (heus, ik zag 'm gisteren in de tuin van pure vreugde een zeer kunstig uitgevoerde dubbele flik-flak overslag doen).

Zelf geniet ik ook met volle teugen. Ik trek mijn zebra-bloemetjes-patchworkprint broek uit de kast, trek mijn slippers er onder aan en verhuis mijzelf naar de tuin. Je begrijpt dat ik geen tijd heb om lang aan mijn blog te schrijven...

Baby-hertjes

Boven ons barst de hemel los. Een wolkbreuk die in mum van tijd zorgt voor een bijna-overstroming. Gelukkig zit ik veilig en droog verpakt in onze grijze auto, met op de achterbank twee slapende meisjes. De kleinste gaf de strijd tegen de slaap ruim een kwartier geleden al op en ligt ronkend in haar knusse autostoeltje. Haar grote zus deed verwoede pogingen om wakker te blijven door te kletsen en nog meer te kletsen en vervolgens nóg meer te kletsen, maar moest zich uiteindelijk ook overleveren aan haar  vermoeidheid.

'Wat is dat voor een bord, mama?' De eerste vraag werd gesteld net na vertrek van mijn ouders en het onderwerp 'verkeersborden' was kennelijk een onderwerp om lange tijd over door te gaan. 'Waarom staan daar een 5 en een 0?', 'Waarom is dat bord met een rode rand en wit erin?', 'Wie is dat poppetje op dat bord?'
Eerlijk gezegd was ik het onderwerp na ruim een half uur meer dan spuugzat en probeerde ik op iets anders over te stappen: 'Kijk eens naar die mooie paarden in de wei!', tot ze een wel heel bijzonder bord ontdekte. 'Waarom staat er een hert op dat bord, mama?' Zonder er echt goed over na te denken antwoordde ik: 'Omdat ik moet oppassen voor herten' (eerlijk gezegd is het 'hertenbord' voor mij een compleet raadsel aangezien ik slechts een paar keer in mijn leven een hert heb gezien en dat was in de dierentuin of bij de kinderboerderij en dus zeker niet midden op de weg). Natuurlijk volgde op mijn antwoord een nieuwe vraag: 'Waar zijn die herten dan?' Kijkend uit mijn autoraam concludeerde ik dat de herten wel in het dichtstbijzijnde bos moesten leven, samenscholend onder een aantal bomen (zoals herten waarschijnlijk vast en zeker massaal doen).  'Ook de baby-hertjes?' vroeg Anne. 'Ook de baby-hertjes', antwoordde ik. 'Maar rij jij dan over die hertjes heen?' Ik schudde snel mijn hoofd; 'Nee, dat gebeurt niet. Maar als ze zomaar de weg oversteken dan moet ik daar wel voor oppassen. Want dat zou natuurlijk niet leuk zijn voor die baby-hertjes. Dat kan misschien wel zeer doen.' Het bleef even stil op de achterbank en even had ik zelfs de ijdele hoop dat het hele hertenverkeersbordenverhaal beëindigd was, totdat Anne zei: 'Maar als jij over zo'n baby-hertje heenrijdt, dan word ik erg verdrietig mama.' Ik knikte begripvol, waarop ze vervolgde: 'En die vaderhert wordt dan erg boos op jou mama, en die moederhert ook, en die schoppen dan gewoon heel hard tegen jouw rotauto!' Ja, dacht ik. En geef ze maar eens ongelijk.

Tic

Ik heb een tic. Een hele nare.
Ik 'tic' als ik voor de klas sta, of als ik achter de computer zit. Ik 'tic' bij nieuwe situaties of wanneer ik in verlegenheid word gebracht. Ik 'tic' eigenlijk best vaak.
Mijn tic zorgt ervoor dat de ene kant van mijn haren minder lang is dan de andere kant. Ik durf zelfs te beweren dat ik hele plukken haar mis. Als ik niet oppas word ik vast en zeker helemaal kaal.

Vroeger had ik al tics. Ik trok bijvoorbeeld heel raar met mijn gezicht en ik sliep altijd heel bijzonder met mijn hand tegen mijn hoofd gedrukt. Het is een wonder dat ik daar niets aan over heb gehouden. Voor hetzelfde geld was mijn gezicht in een rare kreukel blijven staan en was mijn hand aan mijn hoofd gegroeid. Of ik had er een enge, zeer zeldzame ticziekte aan over gehouden. Als eerste persoon in Nederland. Ik bedoel; het had gekund. Ik heb wel vreemdere dingen gehoord.

Mijn tic is best onschuldig. En de wereld gaat er niet van ten onder, vermoed ik (zou natuurlijk wel kunnen ook hè, ik hoor véél vreemde dingen). Maar een beetje vervelend is het wel. Het moet daarom maar eens afgelopen zijn met dat eeuwige gefriemel aan mijn haren, dat gedraai aan mijn krullen. Mocht je me in de toekomst al 'tic-ent' tegenkomen, tik me dan gerust even aan. Misschien leer ik het dan eens af.